Het was vanochtend magisch in het bos, prachtig, schitterend, alsof ik in een andere wereld liep. Ritselende herfstbladeren, zonnestralen door de bomen, dichtbij horizontaal, steeds schuiner wordend. Het eind van het pad was helder verlicht. Daar moest ik naartoe, warmte en licht. Onderweg overal paddenstoelen-dorpjes in het heuvelachtige groene mos tussen de bomen. Sommige paddestoelen waren geëmigreerd naar een ander dorp. De door dauw en zonnestralen geraakte spinnewebben lieten zich zien, als een trampoline tussen hogere grassprieten, als bescherming om de uitgebloeide grasstengels, als een mutsje over de topjes van de jonge dennetjes.
Vrij en gezond in de zonnestralen aan het eind van het pad, huppelend een ander pad in, me blijven verwonderen over de magische schoonheid van het bos. Kleuren, veel kleuren, herfstkleuren. De zwarte tot richels bewerkte akker aan het eind van het pad, de toppen van de richels bedekt door in het licht gekomen webdraad. Knalblauwe lucht, halve maan, ganzen, veel ganzen in formatie, gezellig kletsen.
Aan het eind van het pad een weiland, groen. Alle grasspietjes met draden aan elkaar verbonden, een regenboogstrook over het gras, betoverend.
Heb jij dat ook wel eens, dat een belevenis zo magisch is, niet op foto’s vast te leggen? Je kunt je lichaam gebruiken als opslagplaats. Voel een plek op je lichaam, leg je hand erop of knijp erin en veranker de complete belevenis, de beelden, geluiden, geuren het gevoel. Je hebt het dan altijd bij je en je kunt ernaar terug door je hand op dezelfde plek neer te leggen.
Mijn magische wandeling zit in mijn rechterbeen, net onder mijn bil.